तँलाई मेरो सलाम!

चोटै चोटले भरिएको जिन्दगीमा,
हृदयभरि उपहास बोकेर
जब म,
निराधार यात्रा हिड्दैथिए
त्यतिबेलै,
मेरा ति सबै सुषुप्त भावनाहरुमा
मायाको अंकुरण जगाउदै
मेरा निर्बल पाइलाहरुको
बलियो साहारा बनेर
उदयमान जीवन
तँलाई मेरो सलाम!

(पुरानो डायरी बाट)

के तपाईँलाई पनि त्यस्तै लाग्छ?!

अस्ति दिउँसो काम बाट फर्किदा म सिधै उन्को घरमा गए। मेरो घरमा पनि कोही थिएन र अर्को कुरो त्यहाँबाट छोरीको स्कूल बस स्टप नजिकै पनि थियो। घरमा एक्लै बस्नु भन्दा साथी संगीको जमघटमा घुममिल भएर हसिं मजाक गर्न मलाई साह्रै मनपर्छ र त्यस्ले उर्जा पनि त थपिदिन्छ नि थाकेर लखतरान परेको बेला। तर भेट भयो कि केही न केही खाऊ भनेर हैरान गर्छिन उनी । मेरो एउटा कमजोरी के छ भने साथीको अनुरोध अस्वीकार गर्न सक्दिन। अनि बनाउन सजिलो हुने कुरा खान्छु भन्दिन्छु म । हे हे हे उन्लाई बनाउन सजिलो चै फेरि चिया । उन्को सजिलोको लागि त्यही नै ठिक तर मलाई चिया त्यति मनपर्दैन । चिया मन नपर्नुको खास कारण त तात्तातो पिउनु पर्छ अनि पिईसकेपछि एकछिन सम्म जिब्रो पोली रहन्छ ।म चिया पिउदै थिए.. एकजना बहिनी बडो मायालू भावमा नजिकै आएर सोधीन--

‘के छ हजुर को हालखबर? सबै ठिकै छ घरमा?!’
‘ठिकै छ त..!!’
‘ अनि दाई नानीहरु ‘
‘ठिकै छन् ! अनि उहाँलाइ पनि सन्चै छ!’
‘अनि नेपाल तिर नि?’
‘राम्रो छ रे’
‘ठिक ठिक बोल्नु है दिज्यू ..झुट नबोल्नु ल’झन माया पो देखाउन थालीन त उनी !!!!
‘किनझुट बोल्ने तिमी संग म?’—साच्चै मलाई झोक चल्न थालेको थियो उनी संग।
‘हेर नानी, बोल्न मन लागे सहि बोल्छु बोल्न मन नलागे म झुट त बोल्दै बोल्दिन बुझ्यौ? मलाई झोक नचलाऊ त!- मैले हाँसर भने ।
‘दुखी हुनु भन्दा बरु झोक नै चलाउनु । तर..’
‘तर के?’
‘अं ..अँ....नि अनि किन त्यस्तो लेख्नु भा त?’
‘किन ?कहाँ? के लेखे मैले?!एकै सासमा मनमा लागेको थुप्रै प्रष्न सोधे मैले।
‘त्यहाँ ब्लगमा!!’
लौ भयो त अब !!
अचम्म !!!
मैले लेखेको गन्थन् सबै मेरो जीवनमा गुज्रिदै गरेको वा साच्चैको नै हो भन्ने लागेछ उन्लाई।

म चै मन भरी मिठो तरंग लिदै अन्तिम सर्को चिया घुटुक्काएर छोरीको स्कूलबस कुर्न बाटोतिर लागे।

तर उन्ले भनेको कुरा धेरै बेर सम्म मनमा खेलीरह्यो। साच्चै साहित्यिक रचनाका सबै घटनाहरु के रचनाकारले ब्यक्तिगत रुपमा भोगेर मात्र लेख्ने गर्छन त?!!!

जुनी बिसाईं दिउँला!

पाए कतै निमन्त्रणा समिप मै आई दिउँला
देखे इशारा मात्रै नै चोखो माया लाई दिउँला

छोईदिए उनले झन जोडले धड्कि दिउँला
सोधे भने ‘जीवन’ मुटु भित्रै देखाई दिउँला

ईन्द्रेणीको रेखा भित्र सारा यौवन भरिएको
मागे उन्ले प्रेमले सातै रँग्मा रँगाई दिउँला

साचेकीछु तृष्णाहरु सबै लुकाएर छातीभरि
हेरे मात्रै मायाले हत्केलामै थमाई दिउँला

सजाइरहेछु गोरेटो मेरो उन्को प्रतिक्षामा
संझी आए कदमभरी नयन ओछ्याई दिउँला

सोचाइले मात्रै भेट्को' रोमान्चित हुदैछु आश्मा
स्पर्शै भए पुग्छ नि पृय! जुनी बिसाई दिउँला

मन एउटै तरंग बेग्लै

मन्जूर थियो पैतालो
खुकुरीको धार माथि
टक्र्याउन के सकिन पृय!?
र प्रहार गर्यौ ढाड माथि!!


उपस्थिति नै काफी छ बरु
नझिम्काऊ तिमी परेलीहरु
नदेखाऊ तिमी इशारा अरु
छल्किनै आँटे मेरा ओठहरु!!


चक्र यो जिन्दगीको
घुमी रहेछ वेहोसमा
कहिले हाँस्दै कहिले रुदैं
गुज्रिरहेछ हर मोडमा!!