जीवन

रुनुपनि जिन्दगी हो हाँस्दा हाँस्दै रोइ दिन्छु
हाँस्नु पनि जिन्दगी हो रुँदा रुँदै हाँसी दिन्छु
कोलाहलले ब्याप्त तर शून्य सफर भरि
रमाउनु पर्छ रे यहाँ रमेरै बाँची दिन्छु ।

कैले छाति फुटाएर टुक्रीदिउँ जस्तो लाग्छ
कहिले दिलै खोलेर हाँसीदिउँ जस्तो लाग्छ
हाँसो अनि रोदनको दोसाँधमा जिन्दगी
नबुझेको कल्पनामा गुज्रीरहूँ जस्तो लाग्छ।

भर्न खोज्छु सपनाहरु झन् रित्तो भैदिन्छ
कोशिश गरे रित्याउने भरेको आभास् हुन्छ
भरिनु र रित्तिनुको चक्र भित्र घुम्दै घुम्दै
चिप्लेका कदहरु सम्हाली रहूँ जस्तो लाग्छ।

चाहादैमा क्षितिज छोप्न सकिने कहाँ हो र?
सम्झदैमा गन्तब्य भेटिई हाल्ने कहाँ हो र?
कठोर यो समयको अधिन भित्र रहनु छ
र पनि सुन्दर् जीवन पाइरहूँ जस्तो लाग्छ ।

दाईको संझनामा!!!

सप्तरंगी टीका जस्तै तिम्रो जीवन रंगी रहोस
थुंगाथुंगा फूल जस्तै तिम्रो सुवास बहिरहोस
पत्र-सयपत्रीको जति तिम्लाइ खुशी मिलोस
मखमली फूल जस्तै नओलाउने जीवन रहोस

घेरीदिँए तिमीलाई दशधारा तेल राखी
पूजीदिए तिमीलाइ पञ्चज्योति दीपसाछी
जित अनि दिर्घायूको कामनागरी मनभरी
टुक्रयाईदिए दु:ख बाधा आउने ति बाटोभरि


बढिरहोस यात्रा तिम्रो निरन्तर गोरेटोमा
चुमीरहोस शिखरले सधै तिम्रो पाइलामा
शब्दभरि कोरीदिए मनभित्रको भावना
फक्रिरहोस तिम्रो जीवन यहीं मेरो कामना।।

(प्रकाशित नेपालीपोष्ट --मिति २३ अक्टोबर २००६.)

{घरको संझना आयो.
दाजुहरुसंगको रमाइलो टीका याद आयो,
लेख्न फुर्सद भएन,
तर समझना रोकिएन,
मलाई धेरै धेरै गुनासो
यो पराई भूमिसंग..... :( }

उपहार तिम्रो अन्तस्करण देऊ मलाई !!

उपहार तिम्रो अन्तस्करण देऊ मलाई
यथार्थ जे छन् ती अनावरण देऊ मलाई


वर्षौ देखि जर्जर छु भग्नाबशेष हुन बाँकी
नढल्दै निर्माणको उदाहरण देऊ मलाई


पुछ्न थाल्यौ मलम फेरि नसुक्दै घाऊहरु
प्रतिबद्धता ओखतीको आमरण देऊ मलाई


उही पुरानो ढाँचा नै किन नयाँ परिवेशमा
नमक्किने परिस्कृत संस्करण देऊ मलाई


पाराकाष्ठा नाघीसक्यो तिम्रो ओठे शब्दजालले
म फ्याँकिदिन्छु तिम्रो आवरण देऊ मलाई



** यो ब्लग कहिले चै भाँडो तर कहिले चैं हाँडो हुनेरहेछ साच्चै। अघिल्लो महिना देखि हुदै गरेको अस्थिरता र ब्यस्तताको कारण निकै पछी आज तर मेरो पुरानो डायरीबाट मेरो गन्थन झिकेर यता नयाँ झुपडीमा सारेकी छु जस्ताको त्यस्तै..:)